Fotoshoot – Nu zelf eens op de foto
Je laten fotograferen. De normaalste zaak van de wereld. Ik doe het dagelijks.
Ohnee. Toch niet. Ik fotografeer dagelijks met het kleine verschil dat ik dan aan de andere kant van de camera sta.
Mensen fotograferen. Omdat ze van elkaar houden. Herinneringen vast willen leggen. Later terug willen kijken op hoe hun leven toe was. Iets moois aan de muur willen hangen.
Dus de normaalste zaak van de wereld. En waarom doe ik dat dan zelf niet vaker? Natuurlijk heb ik foto’s van mezelf. Selfies. Samen met teckel Noortje. Samen met paard Udinde. En af en toe ook met Marco. Die foto’s ziet nagenoeg nooit iemand.
Ik ben niet een Selfie persoon. Mijn armen zijn te kort. Mijn hoofd te dichtbij. Gekke glimlach. Onderkin. Ogen dicht.
Voor mijn profielfoto op Facebook en twitter laat ik Marco een foto van mij maken. We maken er 100. Over alle foto’s die Marco prachtig vind, gaat een strenge controle van mij zelf. Ogen goed open? Goede glimlach? Niet te veel, niet te weinig? Onderkin?
Er blijft eentje over. Kan ik weer een jaar vooruit.
Het wordt hoog tijd voor mijn eigen foto’s. Met de persoon van wie ik houd. Een herinnering vast leggen. Iets moois aan de muur hangen.
Dus maken Willeke en ik een afspraak. En gaan Marco en ik samen op de foto.
Alle cliches die ik bijna dagelijks hoor komen nu bij mezelf voorbij.
Ik ben niet zo fotogeniek. Ik heb altijd mijn ogen dicht. Ik houd niet van poseren. Wat moet ik voor kleren aan? Een kast die van onder naar boven doorgespit wordt.
Ik lees mijn eigen kledingadvies op mijn eigen website. Ohja. Iets waarin ik me prettig voel. Alle kleding kan weer terug in de kast.
Die favoriete oude spijkerbroek en dat shirtje wat ik laatst bij Desi in ‚t Steegje kocht.
Ik ken Willeke, ik kom haar dagelijks tegen op Facebook. Ik heb haar en haar man gefotografeerd tijdens een heerlijke fotoshoot op het strand van Ameland. Ik ken haar werk. En toch ben ik een beetje zenuwachtig. Zou ik wel goed op de foto komen?
Om Marco maak ik mij geen enkele zorg. Die ziet er knap uit, is relaxt en staat altijd goed op de foto. Ik voel mij op de eerste foto’s onhandig. Geforceerd. Overdreven. Ik maak me zorgen of mijn haar wel goed zit.
Dat duurt twee minuten. Dan lopen we met zijn drietjes over de hei van Radio Kootwijk, kletsen over van alles en nog wat. Oké. Niet over van alles en nog wat. Alleen over fotografie. Want dat heb je met fotonerds bij elkaar. Die praten over foto’s.
Voor ik het weet zijn we een uurtje verder. En met een snelle sneak-peak op de achterkant van Willeke haar camera voel ik me helemaal gerust gesteld. We staan er prachtig op.
Liefde. Een prachtige herinnering. Voor aan de muur.
Ik heb al een plekje in huis uitgezocht.
Heel erg bedankt Willeke voor de leuke ochtend en prachtige foto’s! Wij zijn er heel blij mee.
Vind je het ook leuk om op de foto te gaan op de veluwe? Check dan Willke haar website –Clickusvision